Escuché por ahí a alguien que decía que estamos enfermos, que padecemos una
extraña enfermedad, una fobia que afecta a todos los occidentales y a todos los que pretenden serlo. El miedo a la soledad. Una enfermedad silenciosa que nos lleva a hacer las cosas más alucinantes y hace que vivamos sin descubrir que es la vida, en piloto automático y a una velocidad creciente. Padecemos una verdadera fobia a la soledad y más que a ella, tenemos terror al silencio. Eso nos hace intentar huir de nosotros mismos en una fuga imposible que no hace más que destruirnos poco a poco.
¿Has probado alguna vez a quedarte solo en un lugar precioso, un paisaje encantador pero recóndito? La verdad es que no hace falta irte al desierto como los Wicholes, valdría hasta una habitación de tu propia casa, sólo es para ponerle más color al asunto. Te propongo un experimento, encierrate en un cuarto de tu casa, apaga las luces, quédate en la oscuridad, en silencio… puede que empieces a entender de lo que hablo.
Si lo has intentado verás sabrás que a la mayoría de nosotros a los diez minutos empieza a entrarnos una angustia rara, dificil de describir, te encuentras solo y sientes un verdadero pavor a en esa soledad a encontrarte contigo mismo, a escuchar esa voz que dice “Hola, soy tu…” y que no te guste lo que descubres. Reconozco que a mi me pasa, pero bueno, voy haciendo amistad conmigo mismo. Dicen que es bueno . Además, piénsalo fríamente, si no nos podemos ni ayudar a nosotros mismos, ¿cómo vamos a poder hacer algo por los otros?
En resumen, en esta sociedad que padecemos en la que estamos desnaturalizados hasta el punto de haber perdido hasta la noción de las estaciones, en la que necesitamos creer que no estamos solos y que formamos parte de algo, de lo que sea pero de algo, en la que necesitamos saber que pasa a la otra parte del mundo pero que ya ni sabemos que está ocurriendo ni siquiera en nuestras propias vidas, nos hace falta tirar el freno a una existencia cada vez más acelerada, de forma absurda e injustificable. Nos hace falta parar un momento y descubrir quienes somos nosotros. Tenemos que vencer el primer momento de pánico para poder adentranos en el interior del desconocido que somos para nosotros mismos Nos va la vida en ello, y no lo digo en sentido figurado.
¿Has probado alguna vez a sentarte y practicar algo como la meditación? La meditación no es nada misterioso ni rocambolesco. Os sugiero apagar los móviles y cacharros varios (si, tienen botoncito de “apagar”). Verás como cuando los vuelvas a conectar dentro de un rato el mundo no se habrá caído y la catástrofe no habrá sido tanta. Quédate en silencio, deja fluir tu mente, sin miedo y descubre dónde te lleva. Te aseguro que el viaje puede ser muy interesante, conocerás cosas de ti mismo que ni siquiera sabías y ganarás en paz y serenidad para volver al lío que siempre estará esperándote. No te preocupes por desaparecer un momento, dedícate un ratito a ti mism@, es necesario si no quieres perder la cabeza en el maremagnum en el que estamos inmersos.
Has dado en el clavo con este articulo , realmente creo que este blog tiene mucho que decir en estos temas . Volveré pronto a vuestro blog para leer mucho más , gracias por esta información .
Me gustaMe gusta
Muchísimas gracias. Me alegro muchísimo de que haya sido de su interés. De verdad parece que estemos convirtiendonos en meros autómatas… Un saludo
Me gustaMe gusta
Yo lo de quedarme solo en lugares recónditos o a solas, lo de mirar pa dentro de la propia mente… tira tira, que con un All Souls Even al año tengo bastante…
Me gustaLe gusta a 1 persona
Hombre, yo como vivo en un Halloween perpetuo…
Me gustaMe gusta
Interesante experiencia… los que hemos pasao el medio siglo quizás la entendamenos mejor…
Me gustaLe gusta a 1 persona
Amic Salva moltes felicitats, has descubert l’esència de la meditació. Jo ja ho intente practicar. En ocasions no tanc com ho he necessitat. Però ara estic fermament decidida i porte ja un temps fent meditació. (Ara mateixa estic fent una meditció guiada de Joe Dispenza, que té la finalitat de conéixer-se un mateix per a canviar les coses que no t’agraden de tu i emocions i pensaments perniciosos que et fan ser infeliç).
En definitiva lo que busque es la pau, que em porte a ser feliç. Estar bé passe el que passe. Tasca complicada, però estic fermament disposada a aconseguir-ho. No puc deixar que aconteiximents com lo últim que m’ha passat (que tu ja saps qué és), condicionen la meua vida i la meua felicitat.
Anime a tots a fer-ho. Jo no concec ja altra manera. Només meditar i canviar jo. Perquè el món no canvia. Només canvia si la suma individual de cadascun dels que el formem canviem.
Abraç!!
Me gustaLe gusta a 1 persona
[…] Origen: Silencio… […]
Me gustaLe gusta a 1 persona